Ik ben de oprichter van Like Horses. Ik geloof dat als we iets meer ‘als paarden’ gaan zijn, de maatschappij veiliger, duidelijker en respectvoller wordt.
Al van jongs af aan kon ik mij verbazen over menselijk gedrag. Ik vond het onnodig complex, energievretend, verwarrend. Vaak zat ik bij mijn moeder in de kapsalon en kon ik uren luisteren naar alle verhalen die verteld werden. Over eigen leed, over het leed van andere, geroddel. Fascinerend vond ik het. Ook vroeg ik mijn ouders vaak de ‘waarom vraag’ over het gedrag van vrienden, vriendinnen en klasgenoten. Zij wisten het niet, en gaven mij vooral het advies om ‘er maar boven te staan’. Als ik nu terugkijk was dat van alle adviezen wellicht zo slecht nog niet. Ik leerde daardoor niet om al mijn emoties te reguleren, ik bleef wel op mijn eigen intuitie vertrouwen en volgde gewoon mijn eigen weg. Altijd omringd door mijn dieren. Als vriendinnen belde was ik met de hond wandelen, vanaf mijn 11e kwamen daar (eindelijk) de paarden bij. Dieren waren tenminste duidelijk, en veilig.
Na mijn VWO ging ik biologie studeren in Wageningen. Vanuit de biologie wilde ik dieren gaan helpen. Dat veranderde. Ik herinner me nog dat ik met mijn ouders aan het ontbijt zat, en dat mijn vader vertelde over mijn tante, zijn veel jongere zus. Ze leed al jaren aan borstkanker. Hij vertelde over het ziekteproces, hoe zij met haar man steeds weer de moed vonden om samen door te gaan, hun humor, hoe zij iedere keer weer als een wonder de kanker versloeg. Ik stelde weer de ‘waarom’ vraag: Waarom wordt in het ziekenhuis geen aandacht besteed aan haar psychisch welzijn? Mijn vader wist het niet. Ik dook in deze vraag, en richtte mij in mijn studie sindsdien op de psycho-neuro-immunologie. Iets in mij veranderde. Ik veranderde. Ik werd mij bewust van mijn diepe vraag over het leven: Waarom zien en horen we maar een deel van wie de ander is en wat hij/zij nodig heeft?
Nu ik terugkijk heb ik veel geleerd over deze vraag. En ik realiseer mij nu ook dat alles wat ik tot nu toe heb gedaan en meegemaakt bij heeft gedragen aan mijn antwoord op deze vraag. Alle studies, opleidingen, workshops, trainingen, lezingen, banen, boeken, muziek, mijn vrienden, mijn dieren, mijn liefdesrelaties, Alles. Ik zocht vanuit de ratio in de biologie, de psychologie en softe wetenschap, management en leiderschap, de spiritualiteit, detoxen en voeding, emotionele intelligentie, om weer terug te komen bij de biologie, ons lichaam. Elk mens is een prachtige unieke creatie samengesteld uit een ‘eigenheid’ die we ziel noemen, een denkend hoofd, emoties en een fysiek lichaam. De polyvagaaltheorie gaf mij het laatste puzzelstukje. Het zenuwstelsel. Het zenuwstelsel waarvan de eerste cellen al bij zeer eenvoudige organismen te vinden is, zoals de mossel. Het doel van deze eerste cellen was zelfs bij de mossel al veiligheid. De drang naar veiligheid ligt gewoon vast in onze fysieke systeem! De mossel is veilig als hij dichtklapt. De mens is veilig als hij in verbinding is.
Als we ons bewust worden van ons zenuwstelsel in ons lichaam en ervaren hoe ons autonome ofwel onbewuste deel van ons zenuwstelsel werkt, kunnen we op elk moment kiezen voor veiligheid en daarmee tegelijkertijd kiezen voor verbinding. Net zoals paarden doen. Ik geloof dat als dit ons uitgangspunt is, de kans dat we elkaar niet meer horen of zien nihil word, omdat we vanuit verbinding de ander alleen nog kunnen zien precies waar hij/zij is, en hem/haar enkel het gevoel van veiligheid willen bieden, omdat we uit eigen ervaring weten, hoe waardevol dit is.
Het is mijn missie om de polyvagale principes uit te dragen en de ervaring van veiligheid en verbinding te verspreiden bij iedereen die een waardevolle bijdrage wil geven aan de ander. Iedereen die de verantwoordelijkheid heeft genomen een ander te leiden of begeleiden. Het is onze menselijke plicht dit vanuit veiligheid te doen.
Ik werk als coach, trainer, opleider, spreker en adviseur.
Bij elke opdracht neem ik de paardenkudde mee. Niet altijd in levende lijve, wel als gids voor al mijn woorden en gedrag. Ik ben namelijk altijd als een paard.
Tot in verbinding,
Babs